Eat your hart out superman!

Het kan best; feminist zijn en er leuk uitzien! Geen rooie, BH verbrandende vrouwen in tuinpakken meer. We zien eerder het tegenovergestelde; popidolen als Madonna en Pink die in plaats van hun BH te verbranden ermee over het podium paraderen en hier ook nog eens gigantisch succes mee hebben en niet alleen bij de mannen!

Vrijgevochten als ze is staat Madonna fier in korset op het podium, haar podium. Zij is een sterke vrouw die een enorm imperium heeft opgebouwd. En net als de kunstenares Orlan gaat zij door met het creeren van shockerende beelden, ondanks de vele negatieve neerbuigende recensies van man en vrouw die zij hierbij moeten incasseren. Een 'power'vrouw mag haar vrouwelijkheid dus tonen en gebruiken.

Pink toont in haar videoclip 'Stupid girls' de volgende generatie meiden dat het belangrijker is innerlijk mooi te zijn dan uiterlijk. Hoewel zij een groot gedeelte van de clip als uiterst aantrekkelijke en schaars geklede ster te zien is neemt zij daarmee juist op een ironische manier de mooie maar hersenloze Hollywoodsterretjes op de hak.

.
Pipilotti Rist citeert met haar personage Pepperminta programma's voor de jeugd zoals MTV. Ze steekt de draak met het gegeven dat programma's als MTV de maat aangeven en jammer genoeg niet alleen wat betreft muziek maar vooral ook wat betreft levensstandaard en het ideaalbeeld

Het is grappig te zien hoe de commercie weer net zo hard terug slaat met een nieuw rolmodel voor de allerjongste generatie feministen: Mega Mindy. Mega Mindy is een tv programma voor kinderen van de Belgische media gigant Studio 100. Deze o zo vrouwelijke heldin laat gekleed in een strak roze catsuit de jonge kijkertjes zien dat girls rule.
Stuk voor stuk dus vrouwen met een boodschap aan de samenleving. 'Powergirls' die werken met of geïnspireerd zijn door het schoonheidsideaal. Vrouwen die de samenleving bewust willen maken van de gevaren van de multimediale consumenten maatschappij maar dit op een vrouwelijke manier doen. Om toch maar ouderwets feministisch te eindigen: eat your hart out Superman!

Af maar nog niet klaar...

Mijn artikel is af, het officiële cijfer is nog niet binnen maar ik heb in ieder geval mijzelf al verrast! Niet zozeer met het resultaat als wel met de gevolgen van mijn bevindingen. Ik dacht dat ik mij nu met een zucht van verlichting op andere dingen zou gaan richten. (En geloof me die zijn er genoeg als je ontdekt dat je zwanger bent van je derde kindje, een studie aan het afronden bent en 14 uur in de week les geeft aan puberende jong volwassenen!) Maar al tijdens het schrijven raakte ik in de ban van dit onderwerp. Zo beschrijf ik in de conclusie van het artikel dat Orlan’s werk in eerste instantie erg conceptueel en onnatuurlijk op mij overkomt maar dichter bij de dagelijkse realiteit ligt dan ik in eerste instantie dacht.
Orlan laat zien dat de hele westerse samenleving doordrongen is van een schoonheidsideaal. Overal en altijd worden wij er mee geconfronteerd. In reclame, film, mode, maar zelfs in de literatuur, filosofie en zoveel meer. Orlan maakt echter zelf ook gebruik van de macht van diezelfde media om haar product ‘aan de man te brengen’. Diverse lagen geven haar werk betekenis en moeten haar boodschap overbrengen. Ze gebruikt haar lichaam als product; ze laat zich fotograferen en filmen terwijl ze geopereerd word en flesjes weggezogen vet en bloed verkoopt ze als relikwieën. Dit product is echter maar één laag van haar werk en hiermee wil ze shockeren. De volgende laag is humor, ze ‘speelt’ met traditionele normen en waarden en de(Christelijke)symboliek.
Dan is er nog de laag waarin ze het schoonheidsideaal aan de kaak stelt. Het lijkt er op dat Orlan wil laten zien dat ondanks de feminisering van de samenleving men er toch (on)bewust voor kiest zich te onderwerpen aan het heersende ideaalbeeld. Hoe onrealistisch en vrouwonvriendelijk dit beeld ook is. Ik heb mijn mening, dat zij geen ontzag toont voor het menselijk lichaam, moeten bijstellen en ben geboeid door de invloed van samenleving en maatschappij op het schoonheidsideaal in de kunst. Kortom het artikel is af maar ik ben nog niet klaar met dit onderwerp!

Incarnatie van het artistieke lichaam

Tja als je dan eenmaal een blog hebt aangemaakt is het natuurlijk zaak deze ook minstens wekelijks bij te houden met verse content! Nu wil het geval dat hetgeen waar mijn inspiratie vandaan komt, mij nu volledig in beslag neemt. Ik ben al dagen het internet aan het afstruinen, meestal een zeer geliefde bezigheid, nu een noodzakelijk kwaad; ik moet een artikel schrijven over Orlan. De excentrieke Française bekend om haar body art performances. Het begin was eenvoudig omdat ik, zoals ik al eerder heb vermeld, het menselijk lichaam in de kunst een inspirerend onderwerp vind. Prachtige lijven zoals het kwetsbare lichaam van Botticelli's Venus, Gerard's Psyche die haar eerste kus ontvangt, het toppunt van schoonheid. De achterliggende metaforen bevestigen nog eens het artistieke ontzag voor het menselijk lichaam.

De geboorte van Venus,c.1482–1486 Sandro Botticelli,tempera op canvas,Uffizi, Florence	Cupid and Psyche, 1798 François Gérard, olieverf op canvas, Louvre, Parijs

Nu zou je denken dat mijn onderwerp dus een schot in de roos is, Orlan noemt zichzelf tenslotte een lichaamskunstenares? Echter Orlan lijkt het lichaam te willen degraderen tot een ding. Ze laat zich voor haar performances helemaal 'verbouwen' door middel van plastische chirurgie. Is dit nou het antwoord van de postmoderne kunst op de schoonheid van het menselijk lichaam? Is deze ontwikkeling in de moderne kunst de bevestiging dat anno 2009 het ontzag voor het menselijk lichaam is verdwenen? De bladen schermen met het lijf in al zijn gewelddadige naaktheid. Medici tonen ons tot in detail de aftakelingen van de tempel onzer ziel. Make-over programma's schreeuwen ons toe vanaf de buis dat het lichaam ons eigendom is en dat je er mee kan doen wat je wil. Dit lijkt ook de boodschap van Orlan te zijn. Crèmes, afslankpillen en plastische chirurgie in plaats van verf en penselen. Het lijf als ready made. Maar waar ligt de grens, hoe ver gaan we in het 'herscheppen' van het lichaam naar het heersende ideaalbeeld? Hoe zit het eigenlijk met het innerlijk, in de kunst gaat het bijna nooit alleen over het product, maar vooral over de inhoud; de boodschap welke de kunstenaar wil communiceren met de aanschouwer. Gelukkig is dit ook de conclusie van mijn tijdrovende onderzoek; het gaat bij Orlan niet om het product, juist de inhoud geeft haar werk betekenis en meerwaarde. Al schrijvende kreeg ik inzicht in de verschillende lagen van het werk van Orlan en heb ik mijn mening moeten bijstellen. Hierdoor is mijn waardering voor haar paradoxale werk aanzienlijk gestegen. Meer over het artikel zodra ik het af heb!!!

The Shroud of St. Orlan,(a relic), 1993
gelaatsafdruk van Orlan in bebloed gaas.

Bionic Woman, het concept.

Bionic Woman is de eerste opdracht die ik heb gemaakt voor beeld en concept. Naar aanleiding van een plaatje uit een tijdschrift en een willekeurig stukje tekst heb ik een verhaal geschreven en beeldend werk gemaakt .
Het plaatje is klein en er staat een oudere vrouw in een badpak op met een badmuts op haar hoofd. Het stukje tekst gaat over iemand die een aanval van reuma heeft op vakantie maar haar medicijnen niet bij zich heeft. Een arts verteld haar dat het beste medicijn gewone aspirine is.
Het verhaal roept beelden op van de hype van deze tijd rond het uiterlijk; plastische chirurgie en afslankpillen te koop op televisie. Toch is de vrouw op het plaatje niet zo'n type, ze is juist een sterke en zelfverzekerde, kordate vrouw die van aanpakken weet.

Voor het beeldende werk heb ik me laten inspireren door anatomische tekeningen uit Vesalius' De humani corporis fabrica libri septem, waar menselijke lichamen in dunne zwarte lijnen afgebeeld zijn. De ontlede en opengesneden torso’s met zeer gedetailleerd weergegeven ingewanden of spiergroepen hebben op mij een mysterieuze of zelfs lugubere aantrekkingskracht. In tegenstelling tot de niets verhullende hedendaagse filmbeelden van plastische chirurgie. Dit is allemaal zo realistisch dat het vet tijdens de liposuctie tegen de lens van de camera op spat. Deze beelden van knippen en plakken in het menselijk lichaam overschrijden voor mij de grens van de esthetische verbeelding.

Een opengesneden lichaam is tegelijkertijd luguber en mysterieus. De volmaaktheid van het menselijk lichaam blijft intrigerend. Met Bionic Woman heb ik geprobeerd de grens te betreden tussen mooi en gruwelijk. Met alle respect voor de volmaakte (im)perfectie van het menselijk lichaam.

Bionic Woman

[e]motion

anatomie en beweging, emotie

Even voorstellen

Eindeloos browsen op internet geeft mij enorm veel inspiratie. Ook het lezen van blogs over kunst, eten of andere leuke vondsten van mensen triggert mijn creativiteit. Een dag niet op het internet is een dag niet geleefd, is dan ook mijn motto! Vandaar dat ik nu ook eens een blogpoging ga wagen.

Dit word een blog over kunst, kunst van anderen, werk dat mij inspireerd, maar ook met mijn creatieve hersenspinsels. Bijna twee jaar geleden ben ik gestart als deeltijder aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. In het verleden heb ik de modeacademie gedaan maar ben een hele andere richting ingeslagen. Via veel omwegen ben ik zes jaar geleden in het onderwijs beland. Omdat ik graag handvaardigheid en andere kunstzinnige vakken wil geven in het voortgezet onderwijs moet ik hiervoor mijn lesbevoegdheid halen. Voor mijn opleiding maak ik veel beeldend werk en ik ontdek dat het maken van beeldend werk mij heel na aan het hart ligt. Stiekem wil ik graag een echte kunstenaar zijn, deze blog is een mooie gelegenheid om mijn werk te laten zien.